Welkom bij Bobbi Bear

Sanibonani!

Oftewel, hallo! Ja ja, de eerste woorden Zulu heb ik onder de knie.
Ik ben hier maandagmiddag aangekomen en heb nu al het idee dat het tijd is voor een blog, om te voorkomen dat ze pagina's lang zullen worden.

Na zo'n 24 uur onderweg te zijn geweest van deur tot deur, werd ik op het vliegveld opgevangen door een van de chauffeurs waar veel mee wordt samengewerkt. Mijn koffer was in eerste instantie niet aangekomen, maar kwam gelukkig een vlucht later alsnog. Bij aankomst op Bobbi Bear ben ik super vriendelijk onthaald door de staff. Het is hier normaal om elkaar te begroeten met een knuffel, zo ook ik als nieuwkomer. Dat was in het begin even wennen (ik probeer me voor te stellen hoe dat in Nederland zou zijn als je aankomt op kantoor, wat me niet echt lukt...), maar het voelde wel heel welkom. Inmiddels weet ik dat er iedere ochtend met knuffelen wordt begonnen en doe ik vrolijk mee.
Wij als vrijwilligers verblijven in hetzelfde huis als waar ook gewerkt wordt. Beneden zijn de kantoren. De woonkamer dient ook als wachtkamer en het is vaak volle bak. Onze slaapkamers zijn op de eerste verdieping. De eerste twee dagen waren vooral om bij te komen van de lange reis en te wennen aan alle indrukken. Woensdag begonnen we met een drie daagse training. Een dag training houdt hier in 2x anderhalf uur voorlichting krijgen, dan is het klaar voor die dag.

We hebben veel informatie gekregen over het werk dat Bobbi Bear doet. Een korte samenvatting: als er een melding binnenkomt van een kind dat seksueel misbruikt is, wordt Bobbi Bear ingeschakeld. Ze gaan dan naar de locatie waar het is gebeurt of naar het politiebureau wanneer het kind al uit de omgeving is meegenomen. Aan de hand van een knuffelbeer (genaamd Bobbi Bear, foto's volgen) kan het kind met een stift en pleisters aangeven waar het is aangeraakt en wat er is gebeurd. Doordat het kind dit op de beer kan aangeven in plaats van op het eigen lichaam, hoeft het kind niet de hele gebeurtenis opnieuw te beleven. Er zit een agent bij om de verklaring op te nemen. De beer dient later als bewijs in de rechtzaak. Vervolgens wordt het kind naar een speciale afdeling in het ziekenhuis gebracht om onderzocht te worden, bewijs te verzamelen op het lichaam en hem/haar te testen op HIV. In het verdere traject staan de medewerkers van Bobbi Bear het kind bij in de rechtzaak en geven gesprekken en informatie (over AIDS en seks), eventueel ook aan ouders, waar nodig. In sommige gevallen wordt er een social worker ingeschakeld om te kind uit huis te plaatsen.
De medewerker die de training geeft kan ons veel voorbeelden van cases geven en heeft erg veel werkervaring. Het zijn boeiende, maar ook schokkende en ingrijpende verhalen. Ik val er geregeld stil van. Ik heb nu al bewondering voor de medewerkers die hier rond lopen, terwijl ik ze nog nauwelijks aan het werk heb gezien. Veel hebben het thuis niet breed en sommige dragen naast hun werk ook nog de zorg voor 20 kinderen, waarvan ook verstoten kinderen van buiten hun community. Ze zetten zich volledig in voor de rechten en het welzijn van de kinderen. Het zijn felle, pittige vrouwen waardoor ze niet altijd als vriendelijk worden gezien, maar ze doen hun werk fantastisch. Er wordt hier soms geschreeuwd, gehuild en gezongen en dat allemaal helpt hen om de emoties van wat ze meemaken te uiten. Hier in de buurt staan ze dan ook bekend als 'rough aunties' (naar de gelijknamige documentaire over het werk dat ze hier doen!). Ik merk dat ik, zeker door de informatie die ik nu heb, veel zin heb om aan de slag te gaan en ik hoop snel aan het werk te kunnen.

Soms is het nodig dat een kind tijdelijk door Bobbi Bear wordt opgevangen en een aantal dagen verblijft. Dit kan maximaal 6 dagen. Wij als vrijwilligers dragen buiten kantoortijden en in de weekenden dan de zorg voor deze kinderen. Er is hier, als uitzondering, een 6 jarig meisje, M, dat wekelijks een aantal dagen bij Bobbi Bear verbijft. M heeft een spierziekte en is hierdoor lichamelijk gehandicapt. Ze heeft overal hulp bij nodig en zit in een rolstoel. Verstandelijk is zij heel slim en bijdehand. Ze vertelt mij dan ook zelf precies hoe ik haar in bad moet doen en ook wanneer ik iets niet goed doe. M is drie jaar geleden op straat gezet door haar moeder. Moeder heeft een alcoholprobleem en vader is overleden. Moeder heeft op dit moment een nieuwe vriend (met AIDS) en ze hebben samen een baby. M woont bij haar oma, maar om haar oma te ontlasten woont zij ook veel bij Bobbi Bear. Drie jaar geleden hadden ze niet verwacht dat ze nu nog zoveel zou kunnen, maar door alle aandacht en zorg van de medewerkers en vrijwilligers hier gaat het op zich best goed met haar. Ook haar Nederlands is vrij goed, hebben we kunnen merken. Zo nu en dan geeft ze commentaar op gesprekken die wij voeren in het Nederlands. Erg leuk!

Nog even wat luchtige dingen. Het gaat hier allemaal veel relaxter dan thuis. De training zou om 8.30 uur beginnen en dat wordt standaard 9.15, de taxi zegt er met een kwartier te zijn en ook dat wordt een half uur later. Als er een brief voor vrijdag opgesteld moet zijn, dan doen we dat pas op het laatste moment en ook het inpakken van de boodschappen gebeurd een stuk langzamer dan in Nederland. Haasten kennen ze hier niet zo. Als er dan ineens wel gehaast moet worden, is het dan ook meteen chaos en stresst iedereen. Ik verbaas me hoe makkelijk ik me hieraan aan weet te passen. Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik structuur, planning en op tijd zijn heel belangrijk vindt, maar ik merk dat ik het hier vrij makkelijk naast me neer kan leggen. Ik draag al een paar dagen geen horloge en dat terwijl ik toch aardig aan mijn horloge gehecht ben.

Het is hier ook heel mooi. We hebben apen in de achtertuin spelen en er is veel natuur. Er zijn allerlei verschillende bomen en mooie bloemen te vinden en dan ben ik nog niet eens ver van het huis afgeweest. Dan tot slot het weer hier. Ik wil niet heel erg opscheppen, maar het weer is hier zo fijn! De afgelopen drie dagen waren zonnig en lekker warm. Komende dagen wordt het wel wat wisselvalliger helaas.
Zaterdag staat het eerste tripje gepland. We gaan naar het apartheidsmuseum en een momument van Nelson Mandela op de plek waar hij gearresteerd is.Ik ben benieuwd wat de komende dagen me zullen brengen.

Nou is het toch een lange eerste blog geworden. Als je het tot dit punt hebt gered met lezen; super en ngygabonga!