Mijn laatste blog uit Zuid-Afrika

Ik ga beginnen met de safari van dit weekend. Ik ben naar het Hluhluwe-Umfolozi park geweest. En het was warm! Het was vrijdag en zaterdag ruim 35 graden wat ook enkele onweer- en regenbuien tot gevolg had. Gelukkig hebben we er niet veel last van gehad en hebben we er zelfs mazzel mee gehad. Er is al 10 jaar op rij minder regen gevallen en het land heeft last van droogte. Ook in het park was dat te zien. Veel rivieren stonden droog en op enkele plekken kon je zien dat olifanten aan het graven waren geweest naar water. Door de regen van afgelopen weekend waren enkele rivieren en kleine plasjes deels weer gevuld met water. Ook zorgde het weer ervoor dat de temperatuur zondag daalde naar een heerlijke 25 graden waardoor er veel dieren actief waren. Vrijdagmiddag hebben we een boottocht gedaan in St Lucia. Hier heb ik tientallen nijlpaarden, enkele krokodillen en flamingo’s gezien. In St Lucia loopt wild gewoon los rond, daarom moet je ’s avonds en ’s nachts opletten voor nijlpaarden op straat. Waar wij verkeersborden hebben die vragen je op te letten op overstekende herten, vindt je in St Lucia borden die vragen je op te letten voor nijlpaarden en ander wild. Langs de weg zagen we verder nog een aardvarken, een bepaald soort bush hert en een bushbaby. We sliepen in een traditioneel Zulu-dorp dat liet zien hoe Zulu mensen vroeger leefden. Inmiddels is het wel wat moderner allemaal, maar in dit dorp houden ze de traditionele gewoonten in stand. We sliepen in een rond huisje met rieten dak en een heel klein deurtje. Dat doen ze expres, want de deuren gaan hier niet op slot. Dus als er een inbreker naar binnen wilt, kost het tijd om door de kleine deur naar binnen te komen en kun je als bewoner jezelf bewapenen (zo werd ons vertelt).
Zaterdag zijn we om 6 uur richting het Hluhluwe park gegaan waar we rond 7 uur aankwamen. Binnen anderhalf uur hadden we al 3 van de Big 5 gespot: buffelo’s, neushoorns en olifanten. Eind van de middag kwamen daar de leeuwen nog bij, maar helaas liet het luipaard zich niet zien. We hebben heel veel dieren gezien en ook van heel dichtbij. Neushoorns en olifanten op en langs de weg een paar meter bij de auto vandaan, zebra’s en giraffen op een paar meter afstand. Verder hebben we verschillende roofvogels, aardvarkens, leguanen, schildpadden, mangoos (de soort Timo van Timo en Pumba uit de Lion King), herten (impala’s, nyala’s en een rode duiker), bavianen, golden web spiders (iel!!) en heel veel prachtige andere gekleurde vogels gezien. En volgens mij vergeet ik nog wat. We hebben ’s middags geluncht in het park (erg spannend als je weet dat de kans bestaat dat er ieder moment een dier op de geur van gebakken hamburgers af kan komen) en even in het zwembad gelegen met de apen slingerend in de bomen langs het zwembad. ’S Avonds hebben we in het park gegeten (met een braai/bbq) en geslapen in weer een ronde hut met echt heerlijke bedden! Er werd ons geadviseerd niet ’s nachts naar de toilet te gaan in verband met het wild dat rond kon lopen. Er zaten namelijk geen hekken rondom. Zondagochtend zijn we al om 5 uur ’s ochtends al gaan rijden wat ook super was met de net opgekomen zon en de gloed die daarmee over het park hing. Echt geweldig! Zondagavond werden we spontaan uitgenodigd door de gids voor een braai bij hem thuis met zijn vrouw, kinderen en vrienden. Ook dit was weer een hele gezellige avond. Ze hebben een leuk huis omgeven door een soort jungle tuin vol met bananenbomen, mooie planten en plek voor vuurtje. Onder het genot van (enkele) wijntjes en muziek deden we spelletjes en zaten gezellig te kletsen. Het zijn ontzettend lieve en warme mensen en ook al kende ik niemand, ik heb me geen moment alleen gevoeld. Hoeveel ze gedronken had weet ik niet, maar een vriendin van de vrouw van de gids (een oud parlementslid) bracht ons om 11 uur weer veilig thuis.

Dit brengt me op het auto rijden hier. Dit heb ik expres tot mijn laatste blog bewaard om het thuisfront niet al te ongerust te maken. We zitten hier bijna dagelijks in de auto en inmiddels verbaas ik me nauwelijks meer, maar het gaat hier wel allemaal wat anders. Even een spoedcursus auto rijden in Zuid-Afrika:
Er wordt hier soms geprobeerd zoveel mogelijk mensen in een auto te krijgen met als gevolg dat je standaard met drie en soms zelfs vier mensen op de achterbank zit. Ja echt. Ik heb de open laadbakken vol met Afrikanen die overal rijden als eens benoemd, maar dat blijft een leuk gezicht. Inhalen doen sommige chauffeurs ook gewoon wanneer er een tegenligger aankomt of je voor een bocht zit. Mocht er een auto aankomen dan schuift de auto die wordt ingehaald gewoon naar de vluchtstrook op zodat er drie auto’s naast elkaar kunnen rijden. No worries at all. Gehaast rijden doen ze dan weer wel en gaat iemand op het laatste moment nog steeds niet aan de kant, gaan we gewoon hard remmen en toeteren. Gordels zijn er wel, maar voor de sier. Of je zit met teveel mensen in de auto waardoor je niet bij de gordel kunt, maar anders gebruiken we ze toch ook niet. Het verbod op telefoneren in de auto is hier niet of er wordt geen gehoor aan gegeven. Ook door de politieagenten zelf niet. Als je gebeld wordt, dan neem je op en als je een sms binnen krijgt dan sms je even terug. Onder het rijden. Verder zijn de wegen hier niet overal zo goed en is de rit heel hobbelig (vooral op de zandpaden) of wordt er om de gaten in de weg heen geslingerd.
Maar verder zit ik hier heel veilig in de auto hoor!

De zorg voor het gehandicapte meisje ging trouwens ook goed. Dat zijn de momenten dat ik voor mijn gevoel echt iets kan doen. Ze heeft me onder de stickers geplakt en ik heb haar geholpen met haar het toilet gaan en in bad doen. Ze vond de kerstmuziek die opstond tijdens het eten geweldig. We moeten ook bij haar op de kamer slapen en haar omdraaien als ze ‘s nachts wakker wordt. Het is nogal een verantwoordelijkheid als je, zoals ok , zoiets nog nooit gedaan hebt. Gelukkig kan ze zelf goed aangeven wat en hoe je iets moet doen en overleggen en helpen we als vrijwilligers onderling ook.
Maandag ben ik met staf van Bobbi Bear en een moeder met haar twee dochters naar het Prince Mysheni Memorial Hospital geweest, waar ik enkele weken geleden ook geweest ben. De moeder vermoedde misbruik bij haar oudste dochter, maar uit onderzoek door de dokter bleek niets te zien. ‘S Middags hebben we op aanraden van de vrouw van de gids van dit weekend een ander koffietentje uit geprobeerd, met succes!

Dinsdag hadden we een dagje vrij gevraagd om wat voor ons zelf te doen Zo heb ik weer iets heel gaafs gedaan. Ik ben met haaien wezen snorkelen! Ik was de enige van de vrijwilligers die dit wilde doen en ik ben met vier anderen (lokale mensen) op een bootje 3 km de zee op gevaren om daar tussen de haaien te zwemmen. Ik was van tevoren best wel zenuwachtig, maar toen ik eenmaal in de boot zat niet meer. Het was prachtig weer en de zee was rustig en helder. Er werd op vier meter diepte een bak met vis in de zee gelaten om de haaien te lokken en er werd een paal op het water gelegd waaraan we ons konden vast houden. Toen werden we een voor een het water in geholpen, naar de paal toe. Ik ging als eerste. Dit is een heel gek moment, want je ziet haaien zwemmen en dan weet je dat het de bedoeling is dat je daar tussen springt. Van tevoren hadden we een briefing gehad en werd ons uitgelegd wat wel en niet te doen. Zo moest ik mijn handen om de paal houden of onder mijn oksels doen en mocht er niet mee zwemmen, omdat ze dan op visjes zouden lijken. Er waren 5 blacktip haaien, een een of andere potatoe fish (een met dikke lippen en gevlekt lichaam) en tientallen remora vissen (visjes die zich aan de haaien vast plakken voor eten). Er waren eerder die week ook dolfijnen gespot, maar die heb ik niet gezien helaas. In totaal ben ik een ongeveer een uur in het water geweest en zoals vertelt, kwamen de haaien steeds wat dichter bij. Een van de haaien had een losse kaak, omdat ze een keer een haak van een visser in haar bek had gehad en deze was los getrokken. Zij kwam soms echt heel dichtbij waardoor ik haar goed kon zien. Ze zwemmen aan alle kanten en soms kwamen ze van achteren aan waardoor je ze op het laatste moment pas zag, maar het was zo gaaf. Het was weer iets onvergetelijks! Ik heb een cd-rom mee met foto’s die ook onder water gemaakt zijn. Het zou leuk zijn als er wat mooie foto’s tussen zitten. Na het snorkelen zijn we naar het natuurpark Vernon Crookes geweest voor een hike van zo’n 5 a 6 km. Het was een heel mooi natuurpark met jungleachtige bossen, maar ook open velden vol hoog gras en bloemen. We liepen er tussen de zebra’s, wildebeesten (gnoe’s), apen en impala’s. De natuur en wilde dieren ga ik hier echt missen. ’s Avonds zijn we gezellig uit eten geweest, voor de laatste keer in het winkelcentrum ‘Galeria’ waar we bijna wekelijks kwamen als uitje.

Woensdag zijn de ‘ 16 days of awareness’ hier begonnen. Dat zijn 16 dagen met activiteiten in nabij gelegen plaatsen om criminaliteit, geweld en misbruik onder de aandacht te brengen. We hebben met nog drie medewerkers van Bobbi Bear meegelopen in een mars van 4 km door Isipingo. Hier liepen verder nog medewerkers van de politie en andere hulpverleningsorganisaties mee. We waren met zo’n 30 man, niet zo veel dus, en de stoet werd afgesloten door politieauto’s met bewapende agenten en een ambulance. Het was weer een hele warme dag dus er waren onderweg twee waterpunten georganiseerd. Ze kunnen hier niet zo heel goed tegen de warmte en ook bewegen doen ze hier niet zo veel. Op de helft waren de drie medewerkers van Bobbi Bear al de politieauto’s gestapt. We hadden het tempo er goed in en liepen ongeveer halverwege de stoet. Ze hebben nog om ons moeten lachen en er was aan de medewerkers gevraagd of wij niet moe waren. Die hadden gezegd dat wij Nederlanders alleen maar blij waren dat we konden lopen, na weken lang binnen te zitten en alles per taxi te moeten doen. Na afloop kregen we een certificaat als bewijs.
We hoorden ook minder leuk nieuws. De vrijwilligerscoordinator die ons had afgezet bij het poltiebureau was op de terugweg aangevallen toen ze stil stond voor een stoplicht. Ze had haar raam een stukje open gehad en een man was met zijn hand naar binnen gekomen en heeft geprobeerd haar bij haar haar te pakken. Tijdens de soort van worsteling heeft hij haar hand open gehaald, maar heeft het op een gegeven moment toch opgegeven en is weg gerend. Het schijnt naar december toe dat dit soort incidenten wat vaker gebeuren. Gelukkig heb ik hier niets van dat soort dingen meegemaakt, maar als je dit hoort komt het wel even dichtbij. Het enige wat je kunt doen is je houden aan de regels die hier gelden en geen risico’s nemen. Voor we op pad gaan vragen we altijd even of dat veilig is en ook vanuit het project wordt er goed op ons gelet. De soort ‘ manager’ hier vraagt altijd of we wel de sleutel bij ons hebben voor we gaan en aan het eind van de dag zegt ze altijd dat we niet moeten vergeten alles op slot te doen. Ze maakt zelf vaak al een rondje door het huis om de ramen dicht te doen.

Gister heb ik mijn koffer alvast ingepakt en zijn we uit eten geweest in een vrij chic restaurant. Ze vonden het heel gek dat de andere vrijwilligers met een cocktail wilde beginnen, het bestek was niet vast te houden zo onhandig en we kregen zelfs servetten over onze schoot geworpen. Maar ze hadden dan wel voornamelijk alleen pizza en pasta op de kaart en het dessert van een medevrijwilliger, wat ze zelf niet meer op kreeg, werd in de keuken door personeel alsnog opgegeten (lang leve de klapdeuren met ramen).
Wat verder nog wel grappig is om te vertellen is dat hier banen worden gecreëerd. Bij de supermarkt staat er bij de kassa ook nog iemand die je spullen voor je in tasjes inpakt. Op de parkeerplaatsen staan mensen die je helpen met uitrijden en ook tanken wordt voor je gedaan. En als je bij het boodschappen doen je bedenkt en een product toch niet wilt, dan laat je het bij de kassa gewoon ergens achter. Tussen de schappen met kauwgom of zo.

Dit is alweer de laatste blog vanuit Zuid-Afrika. Vanuit ons stam-koffiecafe, omdat internet op het project al een week niet werkt. Wat zijn de weken omgevlogen! Ik heb een super leuke tijd gehad hier, maar kijk er ook naar uit om weer naar huis te gaan. Ik heb gedaan en gezien wat ik wilde en meer. Ik heb er uit gehaald wat er in zat. Het gaat wel even lastig worden om weer thuis te aarden en er zal veel op me afkomen. Ik ben benieuwd van wat ik hier heb ervaren en gezien, ik nog bij me ga dragen en hoe snel ik weer terug zal zijn in mijn oude leventje. Ik heb zes weken weinig verplichtingen gehad en hele bijzondere dingen mee mogen maken hier. Mijn leven thuis heeft even stil gestaan terwijl dat van iedereen is door gegaan. Als ik straks thuis kom is het binnen no time sinterklaas en kerst en ik ben nog bezig met het sorteren van mijn (veelal zonnige) foto’s. Het vrijwilligerswerk was dan misschien niet wat ik ervan had verwacht, maar het waren nog steeds zes onvergetelijke weken en ik heb genoten. Tot snel in Nederland!