Een unieke ervaring!

Dumela!

Dat betekent ‘hallo’ in het Sotho. Dit weekend ben ik naar Drakensberg en Lesotho geweest. In een woord: wauw! Vrijdag werden we begin van de middag opgehaald door een gids van hier die ons naar een backpackers loge heeft gebracht onder aan de San Pass. De San Pass is de weg door de bergen die je rijdt van Drakensberg naar Lesotho. Lesotho is een apart land omgeven door Zuid Afrika. Eind van de middag hebben we een korte hike gedaan en zijn vroeg gaan slapen.
Zaterdagochtend vertrokken we in een 4x4 over de San Pass naar Lesotho. Heel vet in zo’n jeep over slingerende, hobbelige zandwegen. Het was helaas vrij mistig dus een helder zicht hadden we niet, maar wat we konden zien was heel erg mooi. De bergen waren groen van gras en hier en daar wat rotsen of bomen. Op zo’n 3 km hoogte zat de grens naar Lesotho en vanaf daar trok de lucht ook helemaal open. Het was bijna onbewolkt en zonnig weer. Er loopt maar een weg door heel Lesotho. Van deze weg is een tijdje geleden door de Chinezen een verharde weg gemaakt, geheel gratis wegens politieke doeleinden. Lesotho bestaat voor zeker 60 procent uit bergen en we vervolgden onze weg al dalend naar 2,4 km hoogte, naar het dorpje waar we die nacht zouden verblijven. Onderweg maakten we een stop voor een lunch bij een mooi riviertje (veel riviertjes of watervallen staan droog in Zuid-Afrika en Lesotho vanwege de weinige neerslag de laatste jaren. Het is erg droog en ze zijn hier dan ook blij met regen. Deze rivier was ook niet zo groot als normaal). Veel mannen in Lesotho zijn herder en je komt overal herdershuizen tegen. Alle huisjes die ik gezien heb zijn van steen gemaakt (zonder cement) en veelal rond. De herders kom je onderweg, te paard, overal tegen met hun schapen en ezels. Ze dragen dikke dekens om hen heen wat er super mooi uitziet wapperend in de wind. Het valt meteen op dat iedereen bereid is op de foto te gaan of zelfs vraagt of je een foto van ze maakt. Het dan de gewoonte hen hier iets voor te geven en de gemaakte foto’s te laten zien. Veel van deze mensen zien zichzelf alleen op foto’s die toeristen van ze maken, verder nooit. Hun reactie is dan ook geweldig is je ze de foto laat zien.

Na de lunch komen we aan in het dorpje waar we zullen verblijven bij een traditionele community. In een leuke, ronde hut van steen liggen matrassen voor ons klaar op de grond met een olielamp in het midden. De toiletten zijn niet meer dan een golfplaten hokje (sommige zonder goed sluitende deur) met een diep gat, een plank en een wc bril er op. Omdat ze geen elektriciteit of stromend water hebben zat doortrekken of douchen er niet in. Naast de toiletten stond een tank met een kraantje waar je je handen kon wassen. Kleding en afwas werden gedaan in de rivier. Het dorpje lag aan de weg op een vrij vlak stuk grond, omgeven door bergen. Een stukje de berg op lagen nog wat huisjes waarvan een van een traditionele healer. Hier zijn bij op bezoek geweest en aan het begin van de avond kwamen er vrouwen en herders om ons te entertainen bij het vuur wat was gemaakt. Er werden traditionele dansen opgevoerd en er werd muziek gemaakt met zelfgemaakte instrumenten. De vrouwen droegen rokken met belletjes en de herders stampten al dansend met hun witte kaplaarzen op de grond. Met de hele community werden er rondjes rond het vuur gedanst en er hing een hele gezellige sfeer. Omdat het er zo open en helder is, koelt het vrij snel af. Het wordt er ook pikkedonker waardoor de hemel vol met sterren mooi uitkomt. Het was een geweldige avond en na het eten zijn we snel in bed gekropen
Zondag was het heerlijk opstaan door het kraaien van de haan. Als je de hut uitstapte stond je tussen de kippen, in het zonnetje met uitzicht op de bergen. Hier en daar een herder die de berg af kwam naar het dorpje. Na het ontbijt zijn we 2,5 uur gaan paardrijden door de bergen. In eerste instantie dacht ik dat de gids een grapje maakte toen hij zei dat we de weg over zouden steken en daar omhoog zouden gaan. Ik was op zoek naar waar het pad liep en had sowieso mijn vraagtekens over de berg die we te paard zouden beklimmen. En weer moeten afdalen. Ik heb hoogtevrees en het idee dat ik op een paard een berg op zou moeten die ik zelf wandelend al eng zou vinden, was zenuwslopend. Mijn paard zelf was een koppige, waardoor ik iedere keer net via een iets andere route boven of beneden kwam. Meestal nam hij de route door laaghangende takken wat mijn ritje extra avontuurlijk maakte. Na een tijdje won het paard toch mijn vertrouwen en ik ging er steeds meer van genieten. Het dalen was nog veel enger, maar ook dat ging goed. Onderweg zijn we nog gestopt bij een ander dorpje waar de vrouwen ons hun handgemaakte spullen lieten zien en een dans opvoerden. Toen we op de terugweg te paard door de rivier liepen, had ik echt het idee dat ik in een film zat. Na de lunch zijn we weer vertrokken. We hebben nog een stop gemaakt bij de hoogste pub van Afrika en zijn toen via de Sani Pass (die nog mistiger was dan de dag ervoor) Zuid-Afrika weer in gereden.

Ik zou willen dat ik wat meer over het vrijwilligerswerk zelf kon vertellen, maar het is vrij rustig op het moment. Wat aan de ene kant een goed teken is natuurlijk, maar ook kan betekenen dat misbruik niet gemeld wordt. Volgens de cijfers wordt 1 op de 3 kinderen namelijk misbruikt hier. Vanaf februari stopt de samenwerking van Be More met Bobbi Bear en ik denk dat dat goed is. Ze hebben hier geen vrijwilligers meer nodig en doen het prima zelf. Wij gaan met iedereen mee en kijken mee, maar we doen verder niet zo veel. Ik voel me af en toe wel een last. Iedere ochtend achter iedereen aan gaan om te vragen wat ze gaan doen en of ik mee kan en ook steeds moeten vragen wat er besproken is (want het gaat allemaal veel in het Zulu) of wat er aan de hand is. Wij Nederlanders willen alles weten en stellen vragen om een situatie helder te krijgen. Hier zijn ze dat niet gewend en ik stel soms vier vragen zonder een bevredigend antwoord te krijgen. Soms wel heel frustrerend.
Ik heb nu wel een zaak die ik kan volgen. Het gaat niet om verkrachting of misbruik, maar een jongen van 22 met een lichamelijke handicap die thuis wordt verwaarloosd. Nu zorgen zijn buren voor hem en wordt er door medewerkers van Bobbi Bear gekeken of er geld kan komen voor de buren om de zorg te kunnen leveren, of dat er misschien ergens een plek, soort instelling is waar hij heen kan. Hierover is Bobbi Bear in gesprek met een social worker wat leuk is om te volgen met mijn eigen achtergrond. Ik zal proberen uit te leggen hoe het er hier aan toe gaat. Bij aankomst in het centrum, rond 10 uur, zaten er heel veel mensen te wachten. Er werden net formulieren uitgedeeld die ze moesten invullen en vervolgens zouden ze van die stapel om de beurt worden afgeroepen. Veelal vrouwen met kinderen en baby’s. Ik kreeg uitgelegd dat ze hier al vanaf een uur of 8 zitten dus ze zaten er al twee uur te wachten voor ze de formulieren eens kregen. Daarna konden ze nog wachten tot ze aan de beurt waren, wat ook zomaar 4 uur ’s middags kon zijn. Toen wij vertelden dat je bij ons gewoon een tijdsafspraak maakt waren ze helemaal verbaasd. Wij kregen voorrang, er werd gezegd omdat wij er als blanke vrijwilligers bij waren. Terwijl al die vrouwen al uren zaten te wachten, mochten wij binnen een half uur doorlopen. Wat heel ongemakkelijk voelde. De receptioniste begroette ons heel vriendelijk en ook de social worker keek merkbaar tegen ons op. Ze wilde van alles van ons weten en het gesprek was voor de verandering eens in het Engels. En dus te volgen!

Woensdag hadden we vrijwilligersdag en zijn we met vrijwilligers van andere projecten bij elkaars projecten gaan kijken. Het was heel leuk om de andere projecten te zien, maar ik ben dan toch blij met het project waar ik nu zit. Het blijft bijzonder en leuk wat ik mee maak en ook al zit ik 6 uur in het ziekenhuis te wachten, ik ben er wel geweest en het was het waard. De ervaring zou nog leerzamer zijn als ik meer uitleg zou krijgen, maar ik zal alle beetjes moeten waarderen en me er verder bij neerleggen. Verder viel het me op dat niet alle kinderen zo netjes zijn. Op twee projecten trokken de kinderen zowat je tas open om er spullen uit te halen of ze bevelen je hen op te tillen in plaats van het te vragen. Op een ander, kleinschaliger, project komen ze je dan wel gewoon begroeten met een knuffel of beginnen verlegen te zwaaien en spelen dan weer verder. Het was ook bijzonder om te zien hoe verschillend de aanpak en ontwikkeling van sommige projecten is. Het ene project, zoals Bobbi Bear, werkt al jaren samen met Be More en heeft minder hulp van vrijwilligers nodig terwijl het laatste project waar we zijn geweest nog behoorlijk ontregeld overkwam. Blijft een eerste indruk, maar het was wel een heel verschil. Aan het eind van de dag zijn we met alle vrijwilligers uit eten geweest.

Vandaag zijn we druk geweest met het ordenen en maken van kerstpakketten voor de kinderen die we hebben opgevangen of waar we mee werken. Terwijl de staf van hier de hele ochtend bezig was met de pakketten voor de jongens, waren wij als vrijwilligers met een uur klaar met de meidenpakketten. Ze staan ook met zijn zessen elkaar in de weg te lopen en van alles door elkaar te doen. Daarna konden we door met de jongenspakketten, omdat er niets meer van klopte. Heb me in ieder geval nuttig kunnen maken.

Terwijl dit schrijf lopen er wat koeien langs de weg die uitgebreid het verkeer hier tegen houden. Waar dit in Nederland tot een hoop getoeter zou leiden, wacht men hier over het algemeen rustig tot ze voorbij zijn. Het gehandicapte meisje is vandaag opgehaald om tot vrijdagochtend bij ons te verblijven. Ik vraag me af wat voor een indruk we hebben gemaakt de vorige keer dat ze na vier weken weer eens wilt komen, maar we gaan het meemaken!